انسان نرم و لطیف زاده می شود
و به هنگام مرگ خشک و سخت می شود.
گیاهان هنگامی که سر از خاک بیرون می آورند نرم و انعطاف پذیرند.
و به هنگام مرگ خشک و شکننده.
پس هر که سخت و خش است
مرگش نزدیک شده
و هر که نرم و انعطاف پذیر
سرشار از زندگی است.
سخت و خشک می شکند.
نرم و انعطاف پذیر باقی می ماند.
چه آسان میگذرد عمر
طی شد این عمر،تو دانی به چه سان ؟
پوچ و بس تند چو نان باد دمان
همه تقصیر من است ،خودم میدانم
که نکردم فکری......
و تامل ننمودم روزی،
ساعتی
یا آنی
که چه سان می گذرد عمر گران
کودکی رفت به بازی،به فراغت،به نشاط!!!
فارغ از نیک و بد و مرگ و حیات
همه گفتند کنون تابچه است ،بگذارید بخندد شادان
که پس از این دگرش فرصت خندیدن نیست !!!
بایدش نالیدن!!
من نپذیرم هیچ
که پس از این زچه
رو نتوان خندیدن
هیچ کس نیز نگفت :
زندگی چیست؟ چرا می آییم؟
بعد از این چند صباح،به کجا باید رفت؟
کدامین توشه،به سفر باید رفت
من نپرسیدم وکس نیز مرا هیچ نگفت.....
نوجوانی سپری گشت به بازی ، به فراغت،به نشاط فارغ از نیک و بد و مرگ وحیات
بعداز آن باز نفهمیدم من........ که چه سان عمر گذشت ؟
لیک گفتند همه که جوانست هنوز
بگذارید جوانی بکند، بهره از عمر بود، کامروایی بکند،
بگذارید که خوش باشد و مست بعد از این باز ورا عمری هست.........
یک نفر بانگ برآورد که او از هم اکنون باید، فکر فردا بکند
دیگری آوا داد که چو فردا بشود،فکر فردا بکند
سومی گفتند:همانگونه که دیروزش رفت......... بگذرد امروزش،همچنین فردایش
با همه این احوال ، من نپرسیدم هیچ که چه سان دی بگذشت ؟
آن همه قدرت و نیروی عظیم به چه ره مصرف گشت؟
نه تفکر ،نه تعمق و نه اندیشه دمی عمر بگذشت به بی حاصلگی و مسخرگی............
چه توانی که زکف دادم ............
من نپرسیدم و کس نیز مرا هیچ نگفت............
قدرت عهد شباب، می توانست مرا تا به خدا پیش برد
لیک بیهوده تلف گشت جوانی ، هیهات
آن کسانی که نمی دانستند؛زندگی یعنی چه؟ رهنمایم بودند
عمرشان طی شد بی ارزش و بیهوده و کار و مرا گفتند که چه آنها باشم
که چه آنها دائم، فکر خوردن باشم
فکر تامین معاش،فکر ثروت باشم
کس مرا هیچ نگفت:زندگانی کردن
فکر خود بودن و غافل ز جهان بودن نیست
من نفهمیدم و کس نیز مرا هیچ نگفت:
و صد افسوس که چون عمر گذشت ،معنی اش می فهمم
حال می پندارم هدف از زیستن
من شدم خلق که با عزمی جرم
پای از بند هواها گسلم
پای در راه حقائق بفهمم
با دلی آسوده ،
فارغ از شهوت و آز و حسد و کینه و بخل
در ره کشت حقائق کوشم
مملو از عشق و جوانمردی و علم
زره جنگ برای بد و ناحق پوشم
ره حق پویم و حق گویم و بس ........ حق گویم
آنچه آموخته ام به دگران نیز نکو آموزم
شمع راه دگران گردم و با شعله خویش
ره نمایم به همدگر چه سراپا سوزم
من شدم خلق که مثمر باشم ............
نه چنین زائد و بی جوش و خروش
عمر به باد و به حسرت خاموش
ای صد افسوس که چون عمر گذشت
معنی اش بفهمیدم
سخنانی با خدا
مرا به بزرگی چیزهایی که داده ای آگاه و راضی کن تا کوچکی چیزهایی که ندارم، آرامشم را بر هم نزنند جز خدا کیست که در سایه مهرش باشیم / رحمت اوست ...
خدایا خوش به حال آنکه قلبش مال توست حال و روزش هر نفس، احوال توست خوش به حال آنکه چشمانش تویی آرزوهایش همه آمال توست
کسی که بهشت را بر زمین نیافته است
آن را در آسمان نیز نخواهد یافت
خانه ی خدا نزدیک ماست
و تنها اثاث آن ، عشق است….
مرگ و زندگی
گفتگو با خدا
از خدا خواستم تا دردهایم را از من بگیرد
خدا گفت : نه !
رها کردن کار توست ، تو باید از آن ها دست بکشی .
از خدا خواستم تا شکیبایی ام بخشد ،
خدا گفت : نه !
شکیبایی زاده ی رنج و سختی است ، شکیبایی
بخشیدنی نیست ، به دست آوردنی است .
از خدا خواستم تا خوشی و سعادت ام بخشد ،
خدا گفت : نه !
من به تو نعمت و برکت داده ام ، حال با توست که
سعادت را فراچنگ آوری .
از خدا خواستم تا از رنج هایم بکاهد ،
خدا گفت : نه !
رنج و سختی ، تو را از دنیا دورتر و دورتر و به من نزدیک
تر و نزدیک تر می کند .
از خدا خواستم تا روحم را تعالی بخشید ،
خدا گفت : نه !
بایسته آن است که تو خود سربرآوری و ببالی اما من تو
را هرس خواهم کرد تا سودمند و پرثمر شوی .
من هر چیزی را که به گمانم در زندگی لذت می آفرید
از خدا خواستم ، و باز خدا گفت : نه !
من به تو زندگی خواهم داد ، تا تو خود را از هر چیزی
لذتی به کف آری .
از خدا خواستم یاری ام دهد تا دیگران را دوست بدارم ،
همان گونه که او مرا دوست دارد ،
و خدا گفت : آه ، سرانجام چیزی خواستی تا من اجابت کنم !
رفیق نیمه راه
هی ....
رفیق نیمه راه
اصلاً مرا یادت هست؟
یا نه، فقط این منم که نگفتنی هایم را می نویسم؟
چه روزگار غریبی است
و چه احساسی غریب تر
"تو" دیگر در شعرهایم "او" شده ای
و من .... لابلای این سطرهای نمناک سرگردانم
به دنبال تو می گردم و پیدایت نمی کنم
کسی چه می داند
شاید هم دیگر هیچ کجای شعرهایم پیدایت نکنم
شاید تو را برای همیشه گم کرده ام
توی من
توی آشنای مهربان
توی صمیمی، خوب، نزدیک
توی رفیق
چه طنین ناآشنایی دارد این کلمات قشنگ،
انگار سالهاست که ننوشته بودم شان
حالا حرفهای من
همه اش از درد و دلتنگی و دوری است
تنهایی
گریه
بیقراری
کجای این کلمه های غریب به روزگار من و تو شبیه است؟
تو که آشنابودی....
من من نبودم، تو تو نبودی.
شاید هم من بی دلیل میان شعرهایم تو را جستجو می کنم
شاید من من نبودم اما، تو تو بودی
حالا خودمانیم
هیچ کدام عزیزانی هم که این روزها از تو بد می گویند اینجا نیستند
خوب من ، تو که بی معرفت نبودی
راه ما تمام نشد که رفتی، وقت ما تمام نشد که رفتی،
دل ما ... دل ما تمام نشد که رفتی
کجای این دنیای وحشی دنبال امنیت آغوشت بگردم؟
کدام شب طولانی را با چشمهای تو خواب رنگی ببینم؟
کدام صبح سخت چهارشنبه را با صدای خوب تو از خواب بیدار شوم؟
آخر چه بگویم به تو که هیچ وقت نمی گفتم و همیشه می دانستی؟
با تشکر از دوست خوبم
کجای این شب غریبم ؟
کجای این کرانه ی کبود ؟
کجای این شبی که از ازل
چراغ ماه قسمتش نبود
کجای این همیشه ابریم ؟
که آسمان نشان نمی دهد ؟
به گریه میرسم ولی سکوت
به گریه هم امان نمی دهد
کجای این شبم که می کشد
هوای گریه ام به نا کجا
از این خرابیم که می برد
به خانه ای که نیست ای خدا
کسی نمانده پا به پای من
مگر غمی که خانه زاد توست
مگر صدای سرمه ریز من
که شعر سر به مهر یاد توست