عشق و خجالت

  

کریسمس مبارک

 

 میلاد مسیح و عید کریسمس      

                   

عید است و شادی

نه عید نوروز

جشن مسیحاست

نامش , کریسمس

آغوش مریم

نوری مبین است

بس می درخشد

آن روح ماهش

بلبل زشادی

با صد ترانه

بر شاخه شاخه

هی می زند پر 

فصل زمستان

چه نوبهاری است

دشت و دمن شد

با غنچه زیبا

شبنم به گلها

ناز است و غلطان

رویایی گشته است

دنیای گلها

تن پوش روشن

هرجا صفا یی است

از سوز سردی

آنجا نمایان

صد لاله در باغ

بر سبزه حالی است

این لطف و رحمت

از آن الله است 

   

زمستان

 بخت خفته ی شهرم باز می شود

با رختی که دانه های برف ،  

نثار کاج های پیر می کند

یاد مرگ

من یقین دارم که برگ ، 

کاین چنین خود را رها کردست در آغوش باد ، 

فارغ است از یاد مرگ !

آدمی هم مثل برگ ، می تواند زیست بی تشویش مرگ ، 

گر ندارد همچو او آغوش مهر باد را ، 

می تواند یافت لطف : 

«هر چه باداباد را »