چه آسان میگذرد عمر

طی شد این عمر،تو دانی به چه سان ؟ 

                                             پوچ و بس تند چو نان باد دمان 

 همه تقصیر من است ،خودم میدانم 

                                                    که نکردم فکری...... 

                                                   و تامل ننمودم روزی، 

 ساعتی 

یا آنی 

که چه سان می گذرد عمر گران 

 کودکی رفت به بازی،به فراغت،به نشاط!!! 

 فارغ از نیک و بد و مرگ و حیات  

 همه گفتند کنون تابچه است ،بگذارید بخندد شادان 

 که پس از این دگرش فرصت خندیدن نیست !!! 

                                       بایدش نالیدن!! 

من نپذیرم هیچ   

                  که پس از این زچه  

                           رو نتوان خندیدن   

 هیچ کس نیز نگفت : 

 زندگی چیست؟ چرا می آییم؟ 

 بعد از این چند صباح،به کجا باید رفت؟ 

 کدامین توشه،به سفر باید رفت 

 من نپرسیدم وکس نیز مرا هیچ نگفت..... 

 نوجوانی سپری گشت به بازی ، به فراغت،به نشاط فارغ از نیک و بد و مرگ وحیات  

 بعداز آن باز نفهمیدم من........ که چه سان عمر گذشت ؟ 

 لیک گفتند همه که جوانست هنوز 

 بگذارید جوانی بکند، بهره از عمر بود، کامروایی بکند، 

 بگذارید که خوش باشد و مست بعد از این باز ورا عمری هست......... 

یک نفر بانگ برآورد که او                  از هم اکنون باید، فکر فردا بکند 

دیگری آوا داد                                که چو فردا بشود،فکر فردا بکند 

سومی گفتند:همانگونه که دیروزش رفت......... بگذرد امروزش،همچنین فردایش  

با همه این احوال ، من نپرسیدم هیچ که چه سان دی بگذشت ؟ 

آن همه قدرت و نیروی عظیم                      به چه ره مصرف گشت؟ 

نه تفکر ،نه تعمق و نه اندیشه دمی عمر بگذشت به بی حاصلگی و مسخرگی............ 

چه توانی که زکف دادم ............ 

من نپرسیدم و کس نیز مرا هیچ نگفت............  

 قدرت عهد شباب، می توانست مرا تا به خدا پیش برد 

 لیک بیهوده تلف گشت جوانی ، هیهات  

 آن کسانی که نمی دانستند؛زندگی یعنی چه؟ رهنمایم بودند 

عمرشان طی شد بی ارزش و بیهوده و کار                         و مرا گفتند که چه آنها باشم

                                                                              که چه آنها دائم، فکر خوردن باشم

                                                                            فکر تامین معاش،فکر ثروت باشم

کس مرا هیچ نگفت:زندگانی کردن 

                                      فکر خود بودن و غافل ز جهان بودن نیست  

 

 من نفهمیدم و کس نیز مرا هیچ نگفت:  

و صد افسوس که چون عمر گذشت ،معنی اش می فهمم 

حال می پندارم هدف از زیستن  

                                 من شدم خلق که با عزمی جرم

                               پای از بند هواها گسلم  

                             پای در راه حقائق بفهمم

 با دلی آسوده ، 

فارغ از شهوت و آز و حسد و کینه و بخل  

                                                  در ره کشت حقائق کوشم

مملو از عشق و جوانمردی و علم 

                                              زره جنگ برای بد و ناحق پوشم 

ره حق پویم و حق گویم و بس ........ حق گویم 

آنچه آموخته ام به دگران نیز نکو آموزم  

                                                                  شمع راه دگران گردم و با شعله خویش 

                                                  ره نمایم به همدگر چه سراپا سوزم

                                                       من شدم خلق که مثمر باشم ............  

نه چنین زائد و بی جوش و خروش   

                                  عمر به باد و به حسرت خاموش  

ای صد افسوس که چون عمر گذشت  

معنی اش بفهمیدم