رفیق نیمه راه

هی ....
رفیق نیمه راه
اصلاً مرا یادت هست؟
یا نه، فقط این منم که نگفتنی هایم را می نویسم؟
چه روزگار غریبی است
و چه احساسی غریب تر
"تو" دیگر در شعرهایم "او" شده ای
و من .... لابلای این سطرهای نمناک سرگردانم
به دنبال تو می گردم و پیدایت نمی کنم

کسی چه می داند
شاید هم دیگر هیچ کجای شعرهایم پیدایت نکنم
شاید تو را برای همیشه گم کرده ام
توی من
توی آشنای مهربان
توی صمیمی، خوب، نزدیک
توی رفیق
چه طنین ناآشنایی دارد این کلمات قشنگ،
انگار سالهاست که ننوشته بودم شان
حالا حرفهای من
همه اش از درد و دلتنگی و دوری است
تنهایی
گریه
بیقراری
کجای این کلمه های غریب به روزگار من و تو شبیه است؟
تو که آشنابودی....
من من نبودم، تو تو نبودی.
شاید هم من بی دلیل میان شعرهایم تو را جستجو می کنم
شاید من من نبودم اما، تو  تو بودی
حالا خودمانیم
هیچ کدام عزیزانی هم که این روزها از تو بد می گویند اینجا نیستند
خوب من ، تو که بی معرفت نبودی
راه ما تمام نشد که رفتی، وقت ما تمام نشد که رفتی،
دل ما ... دل ما تمام نشد که رفتی
کجای این دنیای وحشی دنبال امنیت آغوشت بگردم؟
کدام شب طولانی را با چشمهای تو خواب رنگی ببینم؟
کدام صبح سخت چهارشنبه را با صدای خوب تو از خواب بیدار شوم؟
آخر چه بگویم به تو که هیچ وقت نمی گفتم و همیشه می دانستی؟  

                                                                                           با تشکر از دوست خوبم