آسمان آبی

داستان کوتاه

آسمان آبی

داستان کوتاه

باز باران..

 

 

   

باز باران با ترانه می خورد بر بام خانه  

 

خانه ام کو؟ 

 

خانه ات کو؟ 

 

آن دل دیوانه ات کو؟ 

 

روزهای کودکی کو؟ 

 

فصل خوب سادگی کو؟ 

 

یادت آید روز باران گردش یک روز دیرین؟ 

 

پس چه شد دیگر کجارفت خاطرات خوب و رنگین در پس آن کوی بن بست  

                                                                در دل تو آرزو هست؟ 

 

کودک خوشحال دیروز غرق در غمهای امروز 

 

یاد باران رفته از یاد 

 

آرزوها رفته بر باد 

 

باز باران باز باران می خورد بر بام خانه       

  

                                            بی ترانه  

 

                                                 بی بهانه 

 شایدم گم کرده خانه!  

 

 

نظرات 1 + ارسال نظر
سهراب پنج‌شنبه 4 اسفند 1390 ساعت 12:50

باز باران، بی ترانه
باز باران با تمام بی کسی های شبانه
می خورد بر مرد تنها
می چکد بر فرش خانه
باز می آید صدای چک چک غم
باز ماتم

من به پشت شیشه تنهایی افتاده
نمی دانم، نمی فهمم
کجای قطره های بی کسی زیباست؟!

نمی فهمم چرا مردم نمی فهمند
که آن کودک که زیر ضربه شلاق باران، سخت می لرزد
کجای ذلتش زیباست؟!
نمی فهمم...

باز باران بی ترانه

کجای اشک یک بابا
که سقفی از گل و آهن به زور چکمه باران
به روی همسر و پروانه های مرده اش آرام باریده
کجایش بوی عشق و عاشقی دارد؟!!
نمی دانم

نمی دانم چرا مردم نمی دانند
که باران، عشق تنها نیست
صدای ممتدش در امتداد رنج این دلهاست
کجای مرگ ما زیباست؟!
نمی فهمم

باز باران بی ترانه

یاد آرم روز باران را
یاد آرم مادرم در کنج باران مرد
کودکی ده ساله بودم
می دویدم زیر باران، از برای نان

مادرم افتاد
مادرم در کوچه های پست شهر آرام جان می داد
فقط من بودم و باران و گل های خیابان بود
نمی دانم
کجای این لجن زیباست

بشنو از من کودک من
پیش چشم مرد فردا
که باران هست زیبا از برای مردم زیبای بالا دست
و آن باران که عشق دارد فقط جاریست برای عاشقان مست

باز باران بی ترانه

و باران من و تو، درد و غم دارد
خدا هم خوب می داند
که این عدل زمینی، عدل کم دارد

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد