:*:.*:.*:.*:.*:.*:.*:.*:.
*:.*:.*:.*:.*:. *:.*:.*
پرواز را بیاموز !
نه برای اینکه از زمین جدا باشی ...!!
برای آنکه به اندازه ی فاصله ی زمین تا آسمان گستـــرده شـــوی...
:*:.*:.*:.*:.*:.*:.*:.*:.
*:.*:.*:.*:.*:. *:.*:.*
ادامه...
به یاد پدری که یادم همیشه با او می ماند گفتم : من امشب هفت ساله شدم گفتی : لحظه قشنگ عظیمت بر تو خوش بابائی گفتم : نگاه و نفس تو مرا با خود میبرد ، دخترم گفتی : دل را از آواز عشق سر ریز کن تا ببینی که ... گفتم : که ببینی که همه دنیا کف دستی بیش نیست گفتی : و انسان همیشه رفیق اندوه نیست، روزهای قشنگ هم هست گفتم : به جان تو که از همین عصر های قشنگ تابستانی، تنها دلی عاشق به عشق توو، دست بس گفتی پس از لبخنده و مهر از عشق و مهربانی بگو بابائی گفتم : اگراز عمرم دمی مانده باشد و آنی، آن، آن هم از آن تو جان بابائی
خانه دوست کجاست ؟ در فلق بود که پرسید سوار آسمان مکثی کرد رهگذر شاخه نوری که به لب داشت به تاریکی شن ها بخشید و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت نرسیده به درخت کوچه باغی است که از خواب خدا سبزتر است و در آن عشق به اندازه ی پرهای صداقت آبی است می روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ سر بدر می آرد پس به سمت گل تنهایی می پیچی دو قدم مانده به گل پای فواره جاوید اساطیر زمین می مانی و ترا ترسی شفاف فرا می گیرد در صمیمیت سیال فضا خش خشی می شنوی کودکی می بینی رفته از کاج بلندی بالا جوجه بردارد از لانه نور و از او می پرسی خانه دوست کجاست؟
به یاد پدری که یادم همیشه با او می ماند
گفتم : من امشب هفت ساله شدم
گفتی : لحظه قشنگ عظیمت بر تو خوش بابائی
گفتم : نگاه و نفس تو مرا با خود میبرد ، دخترم
گفتی : دل را از آواز عشق سر ریز کن تا ببینی که ...
گفتم : که ببینی که همه دنیا کف دستی بیش نیست
گفتی : و انسان همیشه رفیق اندوه نیست، روزهای قشنگ هم هست
گفتم : به جان تو که از همین عصر های قشنگ تابستانی،
تنها دلی عاشق به عشق توو، دست بس
گفتی پس از لبخنده و مهر از عشق و مهربانی بگو بابائی
گفتم : اگراز عمرم دمی مانده باشد و آنی، آن، آن هم از آن تو
جان بابائی
خانه دوست کجاست ؟
در فلق بود که پرسید سوار آسمان مکثی کرد
رهگذر شاخه نوری که به لب داشت به تاریکی شن ها بخشید
و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت
نرسیده به درخت
کوچه باغی است که از خواب خدا سبزتر است
و در آن عشق به اندازه ی پرهای صداقت آبی است
می روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ سر بدر می آرد
پس به سمت گل تنهایی می پیچی
دو قدم مانده به گل
پای فواره جاوید اساطیر زمین می مانی
و ترا ترسی شفاف فرا می گیرد
در صمیمیت سیال فضا خش خشی می شنوی
کودکی می بینی
رفته از کاج بلندی بالا جوجه بردارد از لانه نور
و از او می پرسی
خانه دوست کجاست؟
khane dost kojast ?hamonja ke delet lone karde bashe hale che sahebe ounja khaste bashe che nakhaste bashe......
سلام
مرسی بابت این همه شعر خوب
زنده باشین
زن از این متأثر نمیشود که به او توجه کنید، بلکه تأثر او از این است که به او توجه کنید و بعد از او دور شوید (تواین)
کار زن افراط و تفریط است، اگه دوست بدارد از شدت محبت بی زار میشود و وای به حال زمانی که دشمنی پیدا کند (ولتر)
زن چون کراوات است، هم مرد را زیبا نگه میدارد هم حلقوم او را می فشارد (ویکتور هوگو)
بوسه مرد علامت عشق و بوسه زن علامت تسلیم اوست (بال زاگ)
برای زن فقط یک بدبختی و مصیبت وجود دارد و او این است که حس کند کسی اورا دوست ندارد (اعرابی)