می رویم تا ...

گاه می رویم تا یرسیم.کجایش را نمیدانیم.فقط میرویم تا برسیم

  

گاه رسیده ای و نمی دانی

و گاه در ابتدای راهی و گمان می کنی رسیده ای

مهم رسیدن نیست.مهم آغاز است

که گاهی هیچ وقت نمی شود

و گاهی می شود بدون خواست تو

  

  

 

 

گاهی هم درختی، گلی را آب بدهی، حیوانی را نوازش کنی

غذا بدهی ببینی هنوز از طبیعت چیزی در وجودت هست یا نه؟

  

  

 

و بالاخره لازمست گاهی از خود بیرون آمده و

از فاصله ای دورتر به خودت بنگری و از خود بپرسی که

سالها سپری شد تا آن شوم که اکنون هستم آیا ارزشش را داشت؟